تأثیرآموزش مهارت های مطلوب بر پرخاشگری و خودکارآمدی در تعامل با همسالان در بین دانش آموزان دارای رفتارهای پرخاشگرانه

 پرخاشگری اختلال شایعی است که برای کودکان، خانواده­ها و مدارس مشکلات عمده­ای ایجاد کرده است. لذا، هدف پژوهش حاضر تعیین تأثیر آموزش مهارت­های مطلوب اجتماعی مبتنی بر برنامه گروه­بندی مهارت بر پرخاشگری و خودکارآمدی در تعامل با همسالان دانش‌آموزان پسر دوره ابتدایی دارای رفتارهای پرخاشگرانه شهر اهواز بود. این پژوهش از نوع آزمایشی میدانی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و پیگیری با گروه گواه بود. نمونه پژوهش شامل  41 دانش آموز پسر پایه­های پنجم و ششم دوره­ ابتدایی در سال 95-1394 بود که مطابق با نظر معلمین و روان­شناس از ملاک­های تشخیصی رفتار پرخاشگرانه برخوردار بودند و به طور تصادفی به دو گروه آزمایشی و گواه گمارده شدند. ابزارها شامل نظام سنجش مبتنی بر تجربه­آخنباخ (فرم گزارش معلم) و مقیاس خودکارآمدی کودکان در تعامل با همسالان بود. هر دو گروه و معلمان آن­ها پیش آزمون­ها را تکمیل کردند. سپس، به گروه آزمایشی مهارت­های مطلوب اجتماعی آموزش داده شد. سرانجام، از هر دو گروه پس­آزمون و بعد از 6 هفته، پیگیری، به عمل آمد. نتایج تحلیل­ کواریانس چند­متغیری نشان داد که آموزش مهارت­های مطلوب اجتماعی باعث کاهش پرخاشگری و افزایش خودکارآمدی در تعامل با همسالان می شود و این اثرات همچنان پس از 6 هفته برقرار بود. براساس نتایج به دست آمده، آموزش مهارت­های مطلوب اجتماعی در کاهش پرخاشگری وافزایش خودکارآمدی در تعامل با همسالان مؤثر بود. بنابراین، کاربرد آموزش مهارت­های مطلوب اجتماعی جهت کاهش پرخاشگری و بهبود خودکارآمدی در تعامل با همسالان کودکان پرخاشگر پیشنهاد می شود.